Η Αναντικατάστατη Εκκλησία του Ι. Χριστού

Κατεβάστε το άρθρο ως αρχείο PDF κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο

αναντικατάστατη_εκκλησια__Τ.pdf
File Size:	157 kb
File Type:	pdf

Download File

Η Αναντικατάστατη Εκκλησία του Ι. Χριστού
21 Ιουνίου 2021

Γιατί οι άνθρωποι του Θεού
πρέπει να συναθροίζονται.
απο τον Matt Smethurst/21 Ιουνίου 2021

Θυμάστε παλαιότερα, μίας περασμένη περιόδου, ότι ήταν ρουτίνα το να συναθροιζόμασταν τακτικά στην εκκλησία μας; Δυσκολεύεστε να το θυμηθείτε;

Λοιπόν, δεν μπορώ να σας κατηγορήσω, το 2019 φαίνεται σαν να είναι για πάντα στο παρελθόν. Να σας θυμίσω, πως ξέσπασε μια παγκόσμια πανδημία, η λεγόμενη covid19, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί από εμάς περάσαμε τις Κυριακές πολλών μηνών μένοντας στο σπίτι μας, προσπαθώντας να ψάλλουμε στον σωστό τόνο του ύμνου μας και να προσευχόμαστε πως το κήρυγμα που ακούμε δεν θα σταματήσει λόγω φόρτωσης του δικτύου σύνδεσης στον υπολογιστή μας.

Μερικοί από εμάς εξακολουθούμε να παραμένουμε σε αυτή τη στάση.
Όλα φαίνονται παράξενα, ειδικά για εκείνους από εμάς που είχαν μακροχρόνιες υποψίες για την «Εκκλησία του Διαδικτύου» (Internet church). Η ιδέα ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε την ενσωματωμένη συνάθροιση των ανθρώπων του Θεού με οποιαδήποτε εικονοστοιχεία, μας κάνει να νιώθουμε άβολα. Αυτή η σεζόν έχει απαιτήσει ένα επίπεδο εκκλησιαστικής προσαρμοστικότητας που τουλάχιστον δεν το είχα προβλέψει.

Μήπως λοιπόν όλη η πρακτική αναταραχή με έκανε να επανεκτιμήσω την αξία - πράγματι την αναγκαιότητα - των προσωπικών συγκεντρώσεων; Όχι καθόλου. Αν υπάρχει κάτι, αυτή η σεζόν με έκανε πιο πεπεισμένο ότι η «διαδικτυακή εκκλησία» δεν μπορεί ποτέ να υποκαταστήσει το πραγματικό πράγμα. Το zoom είναι υπέροχο, αλλά δεν είναι ο δεύτερος μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Και φαντάζομαι ότι δεν είμαι μόνος σε αυτήν την κρίση.
Συχνά είναι δώρο , ποτέ αντικατάσταση

Ως Χριστιανοί, πρέπει να δεχθούμε με ευγνωμοσύνη το δώρο του Θεού που ονομάζεται τεχνολογία. Ναι, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με την τεχνολογία, αλλά πρέπει επίσης να είμαστε βραδείς στο να μειώσουμε τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητές της. Είτε πρόκειται για προ-εγγεγραμμένα βίντεο είτε για υπηρεσίες ζωντανής ροής ή για συσκέψεις μικρών ομάδων μέσω της πλατφόρμας του Zoom, αυτές οι ψηφιακές πλατφόρμες κάνουν καλά πράγματα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να συμβούν. Ένα προσθετικό άκρο είναι γενικά καλύτερο από κανένα άκρο. Ομοίως, οι ψηφιακές μορφές συντροφιάς και λατρείας είναι συνήθως προτιμότερες από καμία.

Αλλά όπως θα πρέπει να είμαστε βραδείς στο να παραπονεθούμε για την τεχνολογία
αυτή, άλλο τόσο πρέπει να είμαστε βραδείς στο να βολευτούμε με αυτήν, κυρίως σε ότι αφορά την εκκλησία μας. Διότι κάποια πράγματα στην ζωή απλά δεν μπορούν να ψηφιοποιηθούν, και αυτό δεν θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει ως Χριστιανούς. Εξάλλου, υπηρετούμε έναν Θεό ο οποίος ενσαρκώθηκε για εμάς ( Ιωάννης 1:14).
Η ενσάρκωση του Ιησού Χριστού δεν ήταν η φυσική του κατάσταση και εξέλιξη, αλλά κάτι το απαραίτητο για την απελευθερωτική αποστολή Του. Σε αντίθεση με τους αρχαίους γνωστικούς πιστεύουμε στο θαύμα της σωματικής αυτής ενσάρκωσης του Χριστού, σε αντίθεση με τους Μουσουλμάνους πιστεύουμε στην σταυρική θυσία Του και σε αντίθεση με τους φιλελεύθερους Προτεστάντες πιστεύουμε στην ανάσταση των σωμάτων μας.

Δεν λατρεύουμε έναν ψηφιακό Σωτήρα, ούτε μας λύτρωσε για να είμαστε ψηφιακοί άνθρωποι. Η τεχνολογία στην ζωή της εκκλησίας συχνά είναι ένα δώρο. Ο Θεός δεν είχε σκοπό να αντικαταστήσει όλα τα παραπάνω.
Που δύο ή τρεις συνδέονται μπαίνοντας σε σύστημα υπολογιστή και εισάγωντας κωδικούς αριθμούς και λέξεις (logged in);
Δεν είναι ασυνήθιστη η έκφραση πως η εκκλησία είναι οι άνθρωποι της, όχι ο τόπος της και αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό. Επίσης αυτή η αλήθεια σίγουρα είναι μια χρήσιμη διευκρίνιση για όσους τείνουν να εξισώνουν την εκκλησία με το κτήριο. Είναι αλήθεια πως η τοπική εκκλησία δεν είναι μόνο άνθρωποι αλλά κάτι περισσότερο: είναι άνθρωποι συγκεντρωμένοι σε ένα τόπο. Μια εκκλησία χωρίς τον τόπο συγκέντρωσης, δεν είναι εκκλησία. Τουλάχιστον όχι για τον Ιησού Χριστό.
Χωρίς αμφιβολία στον Ματθαίο 18:20, αναφέρεται μια από τις πιο γλυκιές υποσχέσεις του Κυρίου μας: « Όπου δύο ή τρεις είναι συγκεντρωμένοι στο όνομα μου, εκεί είμαι και εγώ ανάμεσά τους» Παρατηρήστε, πως οι πιστοί για τους οποίους μιλάει συναντιούνται με την φυσική τους παρουσία. Μοιράζονται, τουλάχιστον για αυτή την σημαντική στιγμή, μια τοποθεσία. Αυτή η συγκέντρωση δεν είναι τυχαία, ούτε αναφέρεται στην ταυτότητα των συμμετεχόντων. Η συγκέντρωση των ανθρώπων αυτών, θα μπορούσατε να πείτε, ορίζει τους ανθρώπους αυτούς.

Επιπλέον, υπό το φως των προηγούμενων στίχων, ο Ιησούς δεν συζητά το γεγονός ότι δύο ή τρεις πιστοί να ανταλλάσσουν αιτήματα προσευχής σε μία καφετερία. Οραματίζεται μια ολόκληρη εκκλησία έτσι συγκεντρωμένη, ώστε κάποιος που δεν πειθαρχεί σε Αυτόν, να εξέλθει από την αδελφική κοινωνία Του ως την κορύφωση της εκκλησιαστικής πειθαρχίας που επιβάλλει (Ματθαίος 18:17). Και υπόσχεται σε αυτούς τους πιστούς - αυτούς που συγκεντρώνονται για να ασκήσουν τα κλειδιά της βασιλείας Του (Ματθαίος 18:18) - ότι θα είναι μαζί τους.
Αυτό είναι αξιοσημείωτο. Ωστόσο, μια εκκλησία που πιστεύει στο ευαγγέλιο και μπορεί να φαίνεται στον κόσμο χωρίς να εντυπωσιάζει, ο Ιησούς εξουσιοδοτεί τα μέλη της εκκλησίας να μιλούν και να δρουν στο όνομα Του, με τα διακριτικά Του, να φροντίζουν τα όρια της εκκλησίας Του και να δηλώνουν για λογαριασμό του Ουρανού που ανήκει σε Αυτόν (Ματθαίος 18:15-20 και Α Κορινθίους 5:4).

Εκείνοι που ζουν «ο ένας για τον άλλο»
Αναλογιστείτε την φύση των Επιστολών της Καινής Διαθήκης. Δεν θα τις χαρακτήριζα ως θεϊκές επιστολές αγάπης προς τον κάθε Χριστιανό, αλλά ούτε γράφτηκαν για ένα πλήθος πιστών. Οι περισσότερες γράφτηκαν σε ολόκληρες εκκλησίες, οι οποίες δεσμεύτηκαν στην αλληλοβοήθεια με στόχο να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Χριστού. Έτσι, υπάρχει λοιπόν μια σωματειακή υπόθεση που βουίζει κάτω από κάθε εντολή που ακούμε.
Πολλά έχουνε γραφτεί για τις εντολές της Βίβλου που αναφέρονται στο εδάφιο « .. ο ένας στον άλλον...» για καλό λόγο: υπάρχουν περίπου εξήντα από αυτές, στις σελίδες της Καινής Διαθήκης.

Όπως:
− Αγαπάτε ο ένας τον άλλον (Ιωάννη 13:35)
− Να δέχεσθε με αγάπη και καλωσύνη και να εξυπηρετείτε με προθυμία ο ένας τον άλλον (Ρωμαίους 15:7)
− Να νοιάζεστε ο ένας τον άλλον (Α ́ Κορινθίους 12:25)
− Αδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρηγορείσθε και ενθαρρύνεσθε
(Β ́ Κορινθίους 13:11)
− Βαστάζετε τα βάρη ο ένας του άλλου (Γαλάτες 6:2) − Συγχωρείτε ο ένας τον άλλον (Εφεσίους 4: 32)
− Διδάσκετε ο ένας τον άλλον (Κολοσσαείς 3:16)
− Μην ανταποδίδετε ο ένας στον άλλο κακό στο κακό, αλλά να επιδιώκετε πάντα το αγαθό (Α ́ Θεσσαλονικής 5:15)
− Εξομολογείτε ο ένας στον άλλον ( Ιακώβου 5:16) − Να είστε φιλόξενοι μεταξύ σας (Ά Πέτρου 4:9)

Διαβάζοντας αυτή την λίστα, στην εποχή της τεχνολογίας, θα έπρεπε να ξεσπούν σπίθες ευγνωμοσύνης στην καρδιά μας, διότι ακόμη και σε μια εποχή απομόνωσης μπορούμε να εκτελούμε αυτές τις εντολές.
Δόξα τον Θεό, είναι δυνατό να αγαπάμε ο ένας τον άλλο ακόμα χωρισμένοι σε απόσταση, και πραγματικά τώρα ζούμε κάτι παρόμοιο, έτσι δεν είναι; Δύο εραστές που χωρίζονται από τον πόλεμο και αναγκάζονται να γράψουν γράμματα, πιθανότατα δεν θα πουν, όταν φτάσει η ειρήνη, «Ας συνεχίσουμε να γράφουμε ο ένας στον άλλο, έτσι;»

Παρά τα θετικά της ψηφιακής εποχής, η Χριστιανική Ζωή – θα τολμήσω να πω, η εκκλησιαστική ζωή έχει αναμφισβήτητα μειωθεί, όσο είμαστε χωρισμένοι. Το να υπακούμε στην εντολή της Γραφής « ...ο ένας στον άλλον... » χωρισμένοι σε απόσταση, είναι σαν να γράφουμε γράμματα σε εποχή πολέμου. Ίσως χρειαστεί να εφαρμοστεί για λίγο, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματική κοινωνία της εκκλησίας.

Διακονία της συμμετοχής
Η προτροπή των Γραφών, για φυσική κοινωνία μεταξύ των πιστών δεν είναι τυχαία. Είναι σχεδιασμένη για την πνευματική μας επιβίωση.
Διαβάστε τι λέει ο συγγραφέας της επιστολής προς Εβραίους:
« Ας φροντίζουμε ο ένας τον άλλο παροτρύνοντας τον στην αγάπη και στα καλά έργα. Ας μην εγκαταλείπουμε τις θρησκευτικές μας συνάξεις, όπως συνηθίζουν μερικοί, αλλά ας ενισχύει ο ένας τον άλλο, τώρα μάλιστα που βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα του Κυρίου.» (Εβραίους 10:24-25)
Διαβάστε προσεκτικά και θα ανακαλύψετε μια κρυμμένη ερώτηση, μετά την φράση
« Ας φροντίζουμε ο ένας τον άλλο παροτρύνοντας τον στην αγάπη και στα καλά έργα»

η ερώτηση είναι – Πως;
Πώς, θα παροτρύνουμε ο ένας τον άλλον σε μια άγια ζωή;
Απάντηση: Έλα στην εκκλησία!

Ο συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής, είναι πεπεισμένος πως το κυρίαρχο θέμα όλου του κεφαλαίου, δηλαδή η δόξα του μηνύματος του ευαγγελίου, παρουσιάζεται και κατεργάζεται όταν οι πιστοί συναθροίζονται, από εβδομάδα σε εβδομάδα. Μια από τις αγαπημένες μου αρμοδιότητες, ως μεγαλύτερος στην ηλικία από τα άλλα μέλη είναι να παίρνω συνεντεύξεις τους. Πάντα ενθαρρύνω τα μέλη να παρευρίσκονται στις συναθροίσεις της εκκλησίας, και να μην προσπαθούν να εμπλέκονται σε πολλές διακονίες, και να αφοσιώνονται τους πρώτους μήνες μόνο σε μια διακονία, που είναι η διακονία της συμμετοχής. Θα σας εξηγήσω, «Ο καλύτερος τρόπος για να υπηρετήσετε και να δείξετε την αγάπη σας, και εμείς αντίστοιχα προς εσάς, είναι απλά με το να παρευρίσκεστε στις συναθροίσεις μας.»

Γιατί άραγε, ονομάζω την συμμετοχή με το όρο η διακονία της συμμετοχής και δεν λέω απλά, η πειθαρχία της συμμετοχής; Γιατί η λέξη διακονία είναι η μόνη
κατάλληλη λέξη! Διαβάστε ξανά το εδάφιο : «... Ας μην εγκαταλείπουμε τις θρησκευτικές μας συνάξεις, όπως συνηθίζουν μερικοί, αλλά ας ενισχύει ο ένας τον άλλον...» (Εβραίους 10:25). Βλέπετε πως τους συμβουλεύει, όχι με αυτό, αλλά εκείνο; «Ας μην εγκαταλείπουμε τις θρησκευτικές μας συνάξεις, αλλά... » ποια είναι η εναλλακτική λύση του να μείνουμε στο σπίτι; «αλλά ας ενισχύει ο ένας τον άλλον»
Με το να συναθροιζόμαστε να υπηρετούμε τους άλλους, η συνάθροιση μεταξύ μας είναι η ενθάρρυνση μας. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Δεν γίνεται να ενθαρρύνεις κάποιον τον οποίον συναντάς σποραδικά.
Χωρίς την διακονία της συμμετοχής, δεν μπορούμε να γνωριστούμε, και εάν δεν γνωριστούμε, δεν μπορούμε να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον, και εάν δεν ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον, δεν θα ενδυναμωθούμε.
'Ετσι μαζευόμαστε, με σκοπό την αμοιβαία παρότρυνση για την ενδυνάμωση μας. Αυτή η επιστολή μου, αυτή η πρόσκλησή μου, έχει ως στόχο να φτάσουμε στο τέλος: « ...ας ενισχύει ο ένας τον άλλο, τώρα μάλιστα που βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα του Κυρίου.» ( Εβραίους 10:25)

Αγιασμένες διαισθήσεις
Οι διαισθήσεις αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου και γίνεται με κάθε γενιά που περνά. Το αδιανόητο γίνεται δυνατό, και μετά από λίγο το δυνατό γίνεται επιθυμητό. Σε καμία περίπτωση, αυτή η διαδικασία είναι πάντα κακή. Όμως, στο βαθμό που οι διαισθήσεις μας έχουν διαμορφωθεί για να θεωρήσουμε την εκκλησία ως εβδομαδιαίο προϊόν ή εκδήλωση - μια πνευματική κίνηση μέσω υπηρεσίας ή επιδόσεων από μια σκηνή - θα είμαστε άνετοι με τις ψηφιακές εκδόσεις. (Για μια διορατική ματιά σε αυτή τη δυναμική, δείτε την εισαγωγή στο βιβλίο One Assembly του Jonathan Leeman.)
Αλλά στο βαθμό που οι διαισθήσεις μας διαμορφώνται και ξαναδιαμορφώνονται σύμφωνα με τον λόγο του Θεού - στο βαθμό που θεωρούμε την σωματειακή λατρεία ως οικογενειακή συγκέντρωση και όχι εκκλησιαστική συγκεντρωση- τότε ο συντονισμός από τα σαλόνια των σπιτιών μας θα αρχίσει να φαίνεται τόσο δυσαρεστημένος όσο το οικογενειακό δείπνο ζωντανής ροής.