Γίνε αργός στο να μιλάς σε ένα κόσμο διαρκούς εξοργισμού. Από τον Γρεϊσον Γκίλμπερτ/ Grayson Gilbert 19 Φεβρουαρίου 2021
Δεν είμαι πεπεισμένος για το τι άλλο προσφέρει το διαδίκτυο, εκτός από καθαρή ζημιά. Πραγματικά το εννοώ. Βεβαίως είναι αλήθεια ότι το διαδίκτυο έχει χρησιμοποιηθεί και για καλό σκοπό. Έχουμε όλο τον πλούτο της γνώσης του κόσμου στα ακροδάχτυλα μας. Έχουμε πρόσβαση σε θεολογικώς ορθά και δυνατά κηρύγματα, μπλόγκς, βιβλία και όλα τα σχετικά στα οποία έχουμε μία σχεδόν άμεση πρόσβαση. Έχουμε την δυνατότητα επικοινωνίας με ανθρώπους στην άλλη άκρη του κόσμου, σε δευτερόλεπτα, κάτι που καθιστά τα φυσικά όρια αδιάφορα. Tην ίδια στιγμή όμως, φαίνεται ότι το να έχουμε τέτοιες δυνατότητες καθώς και πρόσβαση σε τέτοιο πλούτο πληροφοριών στη διάθεσή μας, με τόσο άμεσο τρόπο, θα τολμήσω να πω πως δεν μας μετατρέπει σε ειδήμονες ή σοφούς, παρά μάλλον σε αδαείς και απαίδευτους. Το εγγενές πρόβλημα ίσως είναι η πολύ γνώση, όχι η έλλειψη πληροφοριών, που στα μάτια του Θεού δεν μας κάνει σοφούς. Ένα άτομο μπορεί να είναι γνώστης και μεγάλος διανοούμενος, αλλά παρόλα αυτά να έχει λίγη σοφία, ακόμα και αν είναι εν Χριστώ. Έτσι, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι τα κοινότυπα σχήματα λόγου για την σοφία δεν είναι απαραίτητα πάντοτε αληθή.
Πράγματι, η σοφία δεν είναι ένα χαρακτηριστικό που κληρονομείται. Η μόρφωση , η εκπαίδευση, οι εμπειρίες της ζωής ακόμα και η μακροζωία δεν είναι ο μονόδρομος που θα οδηγήσει σε αυτή την αρετή, όσους επιθυμούν να την αποκτήσουν. Θυμηθείτε την παροιμία για τον άφρονα που γυρίζει στην αφροσύνη του όπως το σκυλί στον εμετό του (Παροιμίες 26:11). Ξαναζεί την ίδια εμπειρία της αφροσύνης του για όλη του τη ζωή. Ποτέ δεν μαθαίνει από αυτή και έτσι παραμένει ο ίδιος ο σκληροτράχηλος ανόητος μέχρι τη μέρα που θα πεθάνει. Μπορεί να βιώσει τις σκληρότερες δοκιμασίες και ταλαιπωρίες, ως αποτέλεσμα της ίδιας του αμαρτωλής ανοησίας κι όμως η αφροσύνη του δεν θα αποχωριστεί από αυτόν (Παροιμίες 27:22). Θα έχει για πάντα το πεισματώδη πνεύμα ενός άξεστου ανθρώπου που μισεί τον έλεγχο (Παροιμίες 12:1).
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, αν το διαδίκτυο, είναι κάτι άλλο εκτός από ένα αποκαλυπτικό εργαλείο της καρδιάς του ανθρώπου, σχεδιασμένο να δείξει σε πόσο λάθος μέρος βρίσκονται τα ενδιαφέροντα μας. Συγκεκριμένα με κάνει να αναλογίζομαι, πώς τα λόγια είναι το παράθυρο της ψυχής μας. Επειδή από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα (Λουκά 6:45). Η ανθρώπινη καρδιά διακηρύττει την αφροσύνη (Παροιμίες 12:23, 13:6), προσκαλεί την καταστροφή (Παροιμίες 10:14), εκφράζει αφροσύνη (Παροιμίες 15:2) και χαίρεται μόνο όταν λέει τη γνώμη της (Παροιμίες 18:2).
Ήταν ο Χριστός, ο Κύριος μας ο οποίος είπε ότι «…για κάθε λόγο αργό που μιλήσαν οι άνθρωποι θα λογοδοτήσουν για αυτόν κατά την ημέρα της κρίσης. Επειδή από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα κατακριθείς» (Ματθαίος 12:36-37). Ακόμα, ο απόστολος Ιάκωβος έδωσε πολύ έμφαση στην χαλιναγώγηση της γλώσσας, και σε όσους δεν χαλιναγωγούν την γλώσσα τους, «των οποίων ολόκληρο το σώμα κυβερνάται από τα ανόητα λόγια τους» (Ιάκωβος 1:19-27). Στη συνέχεια αντιλαλεί τα λόγια του σοφού βασιλιά Σολομώντα επισημαίνοντας την καταστροφή που έρχεται από αυτούς που επιτρέπουν στη γλώσσα τους να τους κυβερνά (Ιάκωβος 3:2-12).
Τα παραπάνω δεν τα αναφέρω για να προσθέσω φόβο στις ψυχές των αναγνωστών πως τα ανόητα λόγια ενός Χριστιανού θα μπορούσαν να ανακαλέσουν την σωτηρία που ο Θεός του έδωσε, αλλά μάλλον για να δηλώσω πως ο λόγος του κάθε ενός μπορεί να επιβεβαιώσει την ομολογία της πίστεως του στο Ιησού Χριστό. Επαναλαμβάνω ότι τα λόγια είναι ένα παράθυρο στην κατάσταση της ψυχής μας. Τα λόγια μας είτε θα αποδείξουν την πραγματικότητα του έργου του Χριστού μέσα μας ή θα χρησιμοποιηθούν ως ένα καυστικό κατηγορητήριο εναντίον μας. Για κάποιους, αυτό το κατηγορητήριο θα αποκαλύψει την αλήθεια που βρίσκεται στις καρδιές τους, ότι δεν έχουν καθόλου αγάπη για τον Χριστό μέσα τους. Επομένως, η κακεντρέχεια, η εξύβριση και η συκοφαντία που βγαίνει από τα χείλη τους απλώς θα επιβεβαιώσει την κατάσταση της καρδιάς τους, μίας καρδιάς γεμάτης με κακία, ύβρη, μίσος και ακόμα περισσότερα.
Για πολλούς από αυτούς που πιστεύουν πως έτσι ομολογούν το Χριστό, το παράπτωμα τους δεν είναι η ψευδή πίστη αλλά η ζωή τους, που είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάποιος μπορεί να μιλάει με αφροσύνη, παρόλα αυτά όμως ακόμη να θεωρείται Χριστιανός και αυτό είναι προφανές και καθόλου αμφιλεγόμενο, πιστεύω πως αυτό είναι ένα τυπικό παράδειγμα της συμπεριφοράς πολλών Χριστιανών στις μέρες μας. Ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε συμπεριφερθεί ως άφρονες, και διαβάζοντας το βιβλίο των Παροιμιών, το Άγιο Πνεύμα μας φανερώνει τις περιπτώσεις της αφροσύνης στην ζωή μας!
Παρόλα αυτά όταν βλέπω, ως επί το πλείστων, το περιεχόμενο των αναρτήσεων πολλών Χριστιανών ο τρόπος με τον οποίο πολλοί εκλογικεύουν τις «μικρές καθημερινές αμαρτίες», την ευκολία με την οποία τα μέλη της ευρύτερης Ευαγγελικής Εκκλησίας είναι έτοιμα να κριτικάρουν και να κατασπαράξουν το ένα το άλλο, αισθάνομαι συχνά πολύ αποθαρρημένος. Είναι σαν ο κάθε ένας να έχει το δικό του μικρό κουτί και από εκεί αντλεί και ανεβάζει όλα τα παράπονά του. Οι ατέλειωτες διαφωνίες, οι διαπληκτισμοί και οι μεγάλες δηλώσεις είναι πια εξαντλητικές. Η τάση μερικών να λένε «Εγώ είμαι του Παύλου» ή «Εγώ είμαι του Απολλώ» είναι το ίδιο εξαντλητική. Δεν θέλω να πω ότι οι θεολογικές διαφορές είναι θέματα που πρέπει να μας προκαλούν αδιαφορία, αλλά πιστεύω πως υπάρχει τρόπος για εμάς τους αναγεννημένους Χριστιανούς να συμπεριφερθούμε χωρίς να αντικατοπτρίζουμε την κουλτούρα και το πνεύμα του κόσμου που παρουσιάζεται τόσο απροκάλυπτα. Από όλους τους ανθρώπους, εμείς πρέπει να είμαστε ικανοί να συζητήσουμε ειλικρινά για τις διαφορές μας, ενώ διατηρούμε την αδελφική αγάπη ο ένας προς τον άλλον! Από όλους τους ανθρώπους εμείς πρέπει να είμαστε ικανοί να συζητήσουμε χωρίς να κάνουμε επίθεση ο ένας στον άλλον με υπονοούμενα για τα κίνητρά του ή να παρερμηνεύουμε επίτηδες τα λόγια του. Από όλους τους ανθρώπους εμείς οφείλουμε να είμαστε ικανοί να τα κάνουμε όλα αυτά, αλλά δεν τα κάνουμε.
Η εύκολη αλλά και η σωστή απάντηση είναι ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά εξαιτίας της αμαρτίας. Η αμαρτία σίγουρα βρίσκεται στη ρίζα του προβλήματος αλλά είναι μία συγκεκριμένη αμαρτία για την οποία είμαστε ένοχοι σε αυτό το σημείο. Είμαστε ένοχοι στο ότι δεν είμαστε γρήγοροι στο να ακούμε, αργοί στο να μιλάμε, αργοί σε οργή (Ιάκωβος 1:19). Ίσως υπάρχει μία πληθώρα αιτιών που να εξηγούν το γιατί, αλλά ο λόγος στον οποίο εγώ εστιάζω, είναι ότι λίγοι αναλογίζονται τη σύνδεση που υπάρχει στα λόγια του Ιάκωβου. Πρέπει να «είμαστε γρήγοροι στο να ακούμε, αργοί στο να μιλάμε, αργοί σε οργή επειδή η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται τη δικαιοσύνη του Θεού» (Ιάκωβος 1:20).
Το υπόλοιπο κείμενο του 1ου κεφαλαίου του Ιακώβου συστήνει ξανά την υπακοή στο να είμαστε γρήγοροι στο να ακούμε, αργοί στο να μιλάμε, αργοί σε οργή. Κλείνοντας, το κεφάλαιο 26 λέει «Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινώνει τη γλώσσα του, αλλά εξαπατάει την καρδιά του, η θρησκεία του είναι μάταιη». Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι: όποιος δεν καθαρίζει τον εαυτό του από την ανηθικότητα και την διαφθορά, δεν δέχεται τον Λόγο με ταπεινότητα, ούτε γίνεται εκτελεστής του Λόγου αλλά παραμένει απλός ακροατής, με πίστη χωρίς αξία.
Μπορεί κάποιοι να έχουν πολλά να πουν επί του θέματος - μπορεί ακόμα να λένε και πολλά σωστά- αλλά αν δεν βρεθούν υπάκουοι σε αυτές τις αλήθειες, τότε εξομοιάζονται με τον απόλυτα άφρονα, που κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και αμέσως ξέχασε την εμφάνισή του. Με άλλα λόγια, δεν έχουν καμία εξουσία να μιλούν για οτιδήποτε σημαντικό μέσα στην εκκλησία εφόσον δεν μπορούν να υπακούσουν σε κάποια από τα ποιό βασικά στοιχεία της χριστιανικής πίστης. Πιο συγκεκριμένα δεν είναι άτομα που χαρακτηρίζονται από εγκράτεια, ιδιαίτερα της γλώσσας.
Δεν είναι από τυχαία σύμπτωση που και ο Παύλος γράφει στον νεαρό Τιμόθεο λέγοντας «Ο δούλος τού Κυρίου, όμως, δεν πρέπει να μάχεται, αλλά να είναι πράος προς όλους, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκοντας με πραότητα αυτούς που αντιφρονούν· μήπως και ο Θεός δώσει σ' αυτούς μετάνοια, ώστε να γνωρίσουν την αλήθεια, και να συνέλθουν από την παγίδα τού διαβόλου, από τον οποίο είναι παγιδευμένοι στο θέλημα εκείνου» (2 Τιμοθέου 2:24-26). Ο Θεός έδωσε στην εκκλησία δασκάλους για την διαπαιδαγώγησή της (1 Κορινθίους 12:28∙ και Εφεσίους 4:11). Ένας πιστός ποιμένας θα εξαντλήσει κάθε ευκαιρία για προτροπή, επίπληξη, διόρθωση, διδασκαλία, διαπαιδαγώγηση κ.α. επίσης είναι υπεύθυνος να απομακρύνει τον άνθρωπο που φέρνει διχασμό, τον αμετανόητο, το ν λύκο – και την ίδια στιγμή να γιατρεύει τις πληγές του ποιμνίου του. Αυτό όμως, οδηγεί σε ένα ενδιαφέρον δίλημμα κάποιους από την εκκλησία, οι οποίο είναι βιαστικοί στο να μιλούν.
Θέτονται τουλάχιστον τρία πολύ βασικά στοιχεία: Υπάρχει κάποιος ο οποίος είναι ικανός να μιλήσει για θέματα πίστης – ένας βιβλικά αναγνωρισμένος πρεσβύτερος; Θα είναι ένα άτομο που εκπροσωπεί τα χαρακτηριστικά των παστορικών επιστολών, αλλά ειδικά σε αυτή την περίπτωση, κάποιος που είναι ικανός να διαχειριστεί τις Γραφές. Οι άνθρωποι στην τοπική εκκλησία αυτού του πρεσβύτερου έχουν υποχρέωση να τον ακούνε βάση της εξουσίας που του έχει δοθεί από τον Θεό. Η θέση του αυτή τον καθιστά υπεύθυνο στο να διορθώνει εκείνους που του αντιτίθενται, αλλά να το κάνει με ευαισθησία και με την ελπίδα ότι ο Θεός θα τους δώσει μετάνοια, που θα οδηγήσει στη γνώση της αλήθειας. Έμμεσα αυτός ο πρεσβύτερος, που είναι εγκεκριμένος από τον Θεό, θα είναι σε θέση να διορθώνει το ποίμνιο συστηματικά. Με άλλα λόγια: θα είναι κάποιος που ο μέσος πιστός της εκκλησίας θα τον βρίσκει πιθανόν δυσάρεστο σε κάποια λεγόμενα του;
Αυτό με τη σειρά του μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι έχουν μία έγκυρη ερμηνεία των Γραφών αλλά ουσιαστικά δεν έχουν και μάλλον χρείζουν διόρθωσης. Παρόλα αυτά παρατηρήστε ότι το κείμενο περνάει σε ακόμα πιο προσβλητικό ύφος. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να έρθουν σε μετάνοια. Πρέπει να ξυπνήσουν και να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι έχουν παγιδευτεί από τον ίδιο το Σατανά. Για να το θέσω πιο ξεκάθαρα: ο Ιάκωβος λέει σε αυτούς που τους αρέσει να φαντάζονται τους εαυτούς τους δασκάλους ενώ δεν είναι, ότι είναι παγιδευμένοι από τις μεθοδείες του Σατανά – και αντί να διαπληκτίζονται ατελείωτα με έναν άνθρωπο, που ο Θεός έχει εγκρίνει, και που φέρει ευθύνη για την ψυχή τους, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι απλά και ταπεινά να μείνουν σιωπηλοί.
Ο σκοπός μου δεν είναι στο να καταλήξω πως ο Χριστιανός δεν πρέπει να τα εξετάζει όλα (Α’ Θεσσαλονικής 5:21), ούτε ότι δεν πρέπει να είναι σαν του Βεροιείς (Πράξεις 17:11). Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι μέσα από την λαχτάρα μας να είμαστε επιμελείς μελετητές των Γραφών, δεν πρέπει να αμελούμε το γεγονός ότι τα λόγια μας αναδεικνύουν την κατάσταση της καρδιάς μας. Πιστεύω ότι το διαδίκτυο, και συγκεκριμένα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα αποδειχθούν ανεκτίμητα εργαλεία που αντανακλούν την αλήθεια με ένα τρομακτικά ξεκάθαρο τρόπο.
