Φιλοξενία σε εποχή φόβου

Η φιλοξενία σε εποχή φόβου
8 Δεκεμβρίου 2020 από τον Γρεϊσον Γκίλμπερτ

Κατεβάστε το άρθρο ως αρχείο PDF κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

Φιλοξενία_σε_εποχή_φόβου.pdf
File Size:	309 kb
File Type:	pdf

Download File

Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τις αντιδράσεις των ανθρώπων κατά τη διάρκεια των μηνών της καραντίνας, των περιορισμών στις συγκεντρώσεις και της επιβολής στη χρήση μάσκας. Ξέρετε, ο κόσμος δεν σκέφτεται σοβαρά θέματα, όπως ο θάνατος και η αιωνιότητα. Χρωματίζουμε τον “πίνακα” καλύπτοντας αυτά τα θέματα πίσω από ένα επίπεδο κανονικότητας και ασφάλειας που παρέχει η κάθε μέρα, λες και οφείλουμε να είμαστε προβλέψιμοι στην καθημερινότητά μας. Ο καθένας από εμάς ξεκινάει την μέρα του βγαίνοντας από το ντουζ και υποθέτει ότι θα ζήσει μέχρις ότου σκουπιστεί για να στεγνώσει, φορέσει τα ρούχα του και φτάσει οδηγώντας στον προορισμό του. Το ίδιο νομίζουμε και για τους γύρω μας, που εξίσου σαν και εμάς πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουν να “οδηγούν” προβλέψιμα.

Ωστόσο, όταν η πανδημία έπληξε τους ανθρώπους, έπρεπε να καταλάβουν την ωμή αλήθεια: η ζωή δεν είναι προβλέψιμη, ούτε είναι και τόσο ασφαλής. Αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορούν να την διαχειριστούν και τόσο καλά οι άνθρωποι σήμερα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό, αλλά τα κυριότερα ένστικτα που αποκάλυψε ο κορωνοϊός, παρότι δεν υπάρχει δυνατότητα να τα μετρήσουμε, είναι το πνεύμα του φόβου και της ανοησίας. Οι άνθρωποι φοβούνται να πεθάνουν. Αναγνωρίζω ότι αυτή είναι η σωστή αντίδραση απέναντι στο θάνατο για όσους δεν γνωρίζουν την ειρήνη και τη συγχώρεση του Χριστού. Ένα πνεύμα ανοησίας έχει γίνει επίσης φανερό σε πολλούς που δεν φοβούνται τον θάνατο, αλλά ταυτόχρονα δεν φοβούνται ούτε τον ίδιο τον Θεό. Η αντιφατική αυτή αντίδραση όσων αρνούνται τον φόβο, εκφράζεται έτσι διότι κυριαρχούνται από την υπερηφάνεια. Αν και αναγνωρίζουν ότι πολλά πράγματα μπορούν να τους σκοτώσουν, αποτυγχάνουν στο να διερευνήσουν την κατάσταση των ψυχών τους ενώπιον του Άγιου και Δίκαιου Θεού όλης της γης.
Για καμία από τις δύο πιο πάνω κατηγορίες, ο θάνατος, δεν θα είναι μια ευχάριστη εμπειρία, σαν την μετάβαση σε έναν κόσμο αιώνιας ευδαιμονίας στην παρουσία του Σωτήρα τους που είναι κανονικά για τους χριστιανούς. Οφείλουν να τρομοκρατηθούν με την προοπτική ότι θα χάσουν όλα αυτά στα οποία είναι προσκολλημένοι τώρα, είτε ελευθερία είναι αυτό, είτε ασφάλεια, γιατί αυτή η ζωή που έχουν είναι η καλύτερη που θα μπορούσαν να αποκτήσουν, και τελικά δεν θα έχουν τίποτα εάν δεν μετανοήσουν.

Για πολλούς χριστιανούς, αυτή είναι μια στιγμή που αποκαλύπτει όχι μόνο αυτά στα οποία έχουν πεποίθηση και τα οποία είναι με μαθηματική βεβαιότητα σχεδιασμένα να τους απογοητεύσουν, αλλά και μια σοκαριστική απαξίωση ορισμένων από τις πιο βασικές αρχές της χριστιανικής τους πίστης. Η μάζωξη των πιστών στην εκκλησία έχει γίνει προαιρετική υπόθεση. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να δηλώνουν ότι τα διαδικτυακά κηρύγματα αποτελούν επαρκή αντικατάσταση της κοινωνίας τους με τους άλλους χριστιανούς. Πολλοί “ηγέτες” της εκκλησίας, έχουν θεσπίσει πρόσθετες βιβλικές εντολές από μια θέση αυτοκαθοδηγούμενης εκκλησίας, παρά από τη θέση της βιβλικής “εξουσίας”. Οι ψαλμωδίες απαγορεύονται, οι πιστοί απομακρύνονται, οι συνειδήσεις οριοθετούνται, εκεί που ο Λόγος του Θεού θα έδινε την ελευθερία επιλογής, η ανθρώπινη κοινωνία περιορίζεται εξαιτίας του φόβου. Η πανδημία του κορωνοϊού έδωσε την ευκαιρία να αποκαλυφθούν όλα αυτά, αν και πιστεύω ότι αυτά τα προβλήματα ήταν εμφανή στην ευρύτερη εκκλησία εδώ και αρκετό καιρό, με πολλούς τρόπους. Η πανδημία απλά έδωσε την ευκαιρία σε αυτά τα πράγματα να αποκαλυφθούν. Έβαλε το «εξώφυλλο» της απιστίας ως προς την μεγάλη αποστολή του ευαγγελισμού, μεταξύ άλλων. H κοινωνία κινείται σε μια κατεύθυνση απομόνωσης εδώ και χρόνια και δυστυχώς η ευρύτερη εκκλησία υιοθέτησε παρόμοια στάση.

Η συγκέντρωση της οικογένειας γύρω από το τραπέζι για ένα κοινό γεύμα είναι μια πολύ παλιά παράδοση για πολλές χώρες του κόσμου και χωρίς αμφιβολία για πολλούς μέσα στην εκκλησία. Αμφιβάλω εάν αυτή η παράδοση άλλαξε κατά την φάση της καραντίνας, ενώ από την άλλη κάποιοι ανακάλυψαν και τα οφέλη αυτών των συγκεντρώσεων, ίσως για πρώτη φορά. Ωστόσο, έχω από την άλλη βάσιμες αμφιβολίες, για το κατά πόσο όλο αυτό άλλαξε την άποψη πολλών ανθρώπων ως προς ένα συχνά παραμελημένο «χόμπι»: την πρακτική της φιλοξενίας. Για πολλούς θα έλεγα ότι η πανδημία έχει κάνει τα πράγματα ιδιαίτερα δύσκολα και δεν κατηγορώ εκείνους που εξακολουθούν και επιδιώκουν να είναι φιλόξενοι σε περιόδους όπως αυτές. Ωστόσο, για άλλους, υποψιάζομαι ότι αυτός είναι ένας άλλος ένας τομέας απιστίας που υπήρχε εδώ και πολύ καιρό, και τώρα βρήκε την κατάλληλη στιγμή να ξετυλιχθεί, με πρόσχημα φυσικά, την αγάπη προς τον πλησίον. Ωστόσο, είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι η Βίβλος δεν προτρέπει να είμαστε αναποφάσιστοι και σκεπτικοί απέναντι στις εξαιρέσεις, αψηφώντας τον γενικό κανόνα. Αντ’ αυτού, καλεί τον Χριστιανό σε αυτούς τους τομείς πίστης, εμπιστευόμενος ότι ο ίδιος ο Θεός θα ευλογήσει τις προσπάθειές τους καθώς παραμένει κυρίαρχος σε όλα. Υπάρχει μεγάλος προσωπικός κίνδυνος κάθε μέρα, αλλά ανεξάρτητα από τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε, το κάλεσμα του Χριστιανού είναι η πίστη.

Βασική μου αρχή, είναι ότι οι Χριστιανοί, πάνω και πέρα από όλους τους άλλους ανθρώπους, πρέπει είναι φιλόξενοι, ειδικά όταν οι άλλοι δεν είναι. Αυτό πρέπει να το κάνουμε όχι μόνο γιατί είναι μια εντολή που μας δόθηκε (Ρωμ. 12:13, Α ́ Πέτρ. 4: 9), αλλά και γιατί έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε και να εξασκήσουμε την φιλοξενία μας, ενώ κάποιοι άλλοι θα χάσουν την ευκαιρία αυτή. Μας δίνεται η δυνατότητα να γίνουμε γνωστοί ως άνθρωποι που καλωσορίζουν ένθερμα πιστούς και απίστους στα σπίτια μας και τους προσκαλούμε με δικά μας προσωπικά έξοδα. Μπορούμε να τους καλωσορίσουμε με ζεστασιά και να τους προσφέρουμε την κοινωνία που πολλοί τους έχουν αρνηθεί. Μπορούμε να τους προσφέρουμε καλό φαγητό και ποτό, μια καλή επικοινωνία και την απλή ελευθερία να απολαμβάνουμε τη συντροφιά ο ένας του άλλου χωρίς όλους αυτούς τους περιορισμούς, και την προσδοκία της αμοιβαιότητας. Το βασικό σημείο είναι πως η φιλοξενία είναι ένα μέσο στο να αφιερώσουμε χρόνο, πόρους, ενέργεια και πολλά άλλα για χάρη των άλλων. Αντανακλά τη γενναιοδωρία του Θεού σε μας, και ως εκ τούτου, είναι ένα μέσο με το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να δουν το έλεος και την καλοσύνη Του (Ψαλμός 67). Η πρακτική της υπηρεσίας των ξένων δείχνει περαιτέρω την πραγματικότητα της πίστης μας τόσο πολύ, που ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι υπηρετώντας τους άλλους, είναι σαν να υπηρετείτε Εμένα τον ίδιο. Αναμφισβήτητα, εκείνοι που αρνούνται την πρακτική της φιλοξενίας, είναι σαν να αρνούνται Αυτόν (Ματθ. 25: 34-46). Υποστηρίζουμε επίσης την μετάδοση του Ευαγγελίου δείχνοντας φιλοξενία σε εκείνους που «για χάρη τού Ονόματός του βγήκαν προς τα έξω» (3 Ιαν. 1: 5-8). Ενσαρκώνουμε την πρακτική του Κυρίου μας, όπου σε διάφορα σημαντικά περιστατικά στα ευαγγέλια, μοιράζεται ένα κοινό γεύμα (Ματθαίος 9: 10-17, 14: 13- 21, 26: 17-30, Ιωάννης 21: 1-14).

Ο απώτερος στόχος όλων των πρακτικών μας, σε σχέση με την χριστιανική φιλοξενία, είναι να δείξουμε τον Χριστό, ανεξάρτητα από το κοινωνικό επίπεδο, τις πολιτικές και ηθικές αρχές των φιλοξενούμενων. Με άλλα λόγια: η φιλοξενία μας είναι εστιασμένη στο ευαγγέλιο και κορεσμένη από τον Χριστό. Έχει τον απώτερο στόχο να αποκαλύψει έναν Θεό που μας έχει φερθεί τόσο ευγενικά. Εν ολίγοις: είναι ένας ουσιαστικός τρόπος στο να δείξουμε την αγάπη προς τον πλησίον μας, όπου ο ίδιος ο Χριστός μας έχει εξηγήσει με σαφήνεια και με ακριβή λεπτομέρεια πώς μπορούμε αυτό να το κάνουμε. Παρά τα όσα έχουν ειπωθεί σχετικά με την αγάπη προς τον πλησίον μας, φαίνεται πως πολλοί έχουν ξεχάσει μερικές από τις πιο βασικές εκφράσεις του τι σημαίνει αυτό.

Ο κόσμος δεν είναι ένα ασφαλές μέρος. Δεν ήταν ποτέ, από την πτώση του Εωσφόρου και μετά, και δεν θα είναι μέχρι την ημέρα που θα επιστρέψει ο Χριστός.
Κάθε γνωστός ανθρώπινος πολιτισμός, έχει αντιμετωπίσει τις συνέπειες της αμαρτίας, και ειδικά αυτές που σχετίζονται με ασθένειες και με νόσους. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πλάσματα των οποίων ο χρόνος περνάει σαν ατμός, εδώ, σήμερα και αύριο, χωρίς όμως αυτό να μας μετατρέψει σε απρόσεκτους οι οποίοι έχασαν κάθε ίχνος σοφίας. Δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτα να εμποδίζει την αποστολή της εκκλησίας, μέρος της οποίας είναι αναμφίβολα η πρακτική της φιλοξενίας. Σε μια εποχή όπου πολλοί παραλύουν από φόβο για το τι μπορεί να έρθει, μπορούμε να τολμήσουμε και να κηρύξουμε για μια «μοίρα» που είναι χειρότερη από τον φυσικό θάνατο, ωστόσο υπάρχει και η ευλογημένη ελπίδα που είναι καλύτερη από αυτή την ζωή όπως την γνωρίζουμε έως σήμερα.

Μετάφραση απόδοση στα ελληνικά: Σοφία Ταβατζή – Σοφία Ραπτοπούλου
Πηγή: https://www.patheos.com/blogs/chorusinthechaos/toward-a-radical-hospitality- in-an-age-of-fear/

Η φιλοξενία σε εποχή φόβου 8 Δεκεμβρίου 2020 από τον Γρεϊσον Γκίλμπερτ

Κατεβάστε το άρθρο ως αρχείο PDF κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

Η φιλοξενία σε εποχή φόβου
8 Δεκεμβρίου 2020 από τον Γρεϊσον Γκίλμπερτ