Καθαιρούμε λογισμούς

Καθαιρουμε Λογισμους_.pdf
File Size:	188 kb
File Type:	pdf

Download File

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
Μζχρι τϊρα γνωρίηαμε ότι τόςο οι φιλόςοφοι και οι ςτοχαςτζσ, όςο και οι απλοί άνκρωποι του λαοφ, ζπρεπε να ερευνοφν προςεκτικά για να ανακαλφψουν τι είναι Αλικεια και τι είναι αλθκινό... Αναηθτοφςαν, ψθλαφοφςαν, ιξεραν ότι θ Αλικεια, ι τουλάχιςτον ζνα μζροσ απ’ αυτιν ιταν κάπου εκεί, ζξω.... Όμωσ αυτι θ προςζγγιςθ τθσ Αλικειασ άλλαξε δραματικά.
΢τισ μζρεσ μασ ζρχονται πολλοί να πουν και να επιβάλλουν τθν άποψθ, ότι θ αλικεια δεν είναι κάτι που υπάρχει ζξω από εμάσ και περιμζνει ν’ ανακαλυφκεί από εμάσ. Αλλά ιςχυρίηονται ότι τθν αλικεια τθν καταςκευάηουμε εμείσ. Μάλιςτα θ άρχουςα τάξθ κάκε εποχισ είναι αυτι που «καταςκευάηει» αυτό που λζμε αλικεια, τισ θκικζσ αξίεσ, αυτό που ονομάηουμε «αιϊνιουσ νόμουσ». Και ςτθ ςυνζχεια τισ επιβάλλει για να καταπιζςει, για να εξουςιάςει τουσ αδφνατουσ. Ζτςι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, θ ζννοια τθσ αλικειασ αποκτά μια ςχετικότθτα, μια προςωρινότθτα, γίνεται κάτι τοπικό και παροδικό. Αυτό είναι το πνεφμα του «μεταμοντερνιςμοφ». Είναι θ καταςκευι τθσ αλικειασ, και όχι θ ανακάλυψθ τθσ αλικειασ ςαν οντότθτα αιϊνια και διαχρονικι.
΢το Ευαγγζλιο του Λωάννθ 20:33-38 διαβάηουμε: «Ειςιλκε λοιπόν πάλιν εισ το πραιτϊριον ο Πιλάτοσ, και εφϊναξε τον Λθςοφν, και είπε προσ αυτόν, ΢υ είςαι ο βαςιλεφσ των Λουδαίων; Απεκρίκθ προσ αυτόν ο Λθςοφσ, Αφ’ εαυτοφ λζγει ςυ τοφτο, ι άλλοι ςοι είπον περί εμοφ; Απεκρίκθ ο Πιλάτοσ, Μιπωσ εγϊ είμαι Λουδαίοσ; Σο ζκνοσ το ιδικόν ΢ου και οι αρχιερείσ ςε παρζδωκαν εισ εμζ· τι ζκαμεσ; Απεκρίκθ ο Λθςοφσ. Θ βαςιλεία θ εμι δεν είναι εκ του κόςμου τοφτο· εάν θ βαςιλεία θ εμι ιτο εκ του κόςμου τοφτου, οι υπθρζται μου ικελον αγωνίηεςκει, διά να μθ παραδοκϊ εισ τουσ Λουδαίουσ· τϊρα δε θ βαςιλεία θ εμι δεν είναι εντεφκεν. Και ο Πιλάτοσ είπε προσ αυτόν, Λοιπόν βαςιλεφσ είςαι ςυ; Απεκρίκθ ο Λθςοφσ, ΢υ λζγεισ, ότι βαςιλεφσ είμαι εγϊ. Εγϊ διά τοφτο εγεννικθν και διά τοφτο ιλκον εισ τον κόςμον, διά να μαρτυριςω εισ τθν αλικειαν. Πασ όςτισ είναι εκ τθσ αλθκείασ ακοφει τθν φωνιν μου. Λζγει προσ αυτόν ο Πιλάτοσ, Σι είναι αλικεια; Και τοφτο ειπϊν, πάλιν εξιλκε».
Ο Λθςοφσ ενϊπιον του Πιλάτου. Ο Κεόσ κρίνεται από τον άνκρωπο. Σον φϊναξε δζςμιο, νφχτα κι εδϊ ζχουμε ζνα ζλλειμμα αλικειασ κι ζνα ζλλειμμα δικαιοςφνθσ. Ο Πιλάτοσ δεν ιταν κανζνα παιδάκι για να τον κάνουν ό,τι κζλουν οι Λουδαίοι. Ιταν ςκλθρόσ, αδίςτακτοσ, ζμπειροσ και γνϊριηε ότι «διά φκόνον» Σον παρζδωςαν. Και κυμόμαςτε το περιςτατικό εκείνων των Γαλιλαίων των οποιων ανεμειξε το αιμα με τισ κυςίεσ τουσ για κάποια ςτάςθ, για κάποιο επειςόδιο. Δεν μποροφςαν να τον ξεγελάςουν εφκολα οφτε ςταματοφςε ς’ αυτό που ικελε να εκτελζςει.
Αλλά εδϊ φαίνεται μικρόσ, φαίνεται αδφναμοσ, νομίηω προςποιικθκε. ΢ε αντίκεςθ, με τον Πιλάτο γνωρίηουμε ότι ςε κάποια άλλθ περίςταςθ όταν ζφεραν τον Απόςτολο Παφλο δζςμιο μπροςτά ςτο διοικθτι τθσ Λουδαίασ, τον Πόρκιο Φιςτο, οι Αρχιερείσ ζςτειλαν μινυμα να τον κανατϊςει. Σότε ο Φιςτοσ απαντά με επιςτολι του ςτον βαςιλιά τον Αγρίππα: «Είναι κάποιοσ άνκρωποσ αφθμζνοσ εδϊ δζςμιοσ από τον Φιλικα, περί του οποίου, ότε υπιγα εισ Λεροςόλυμα, οι αρχιερείσ και οι πρεςβφτεροι των Λουδαίων ενεφανίςκθςαν εισ εμζ, ηθτοφντεσ καταδίκθν εναντίον αυτοφ· προσ τουσ οποίουσ απεκρίκθν, ότι δεν είναι ςυνικεια εισ τουσ Ρωμαίουσ να παραδίδωςι κατά χάριν ουδζνα άνκρωπον εισ κάνατον, πριν ο κατθγοροφμενοσ ζχθ τουσ κατθγόρουσ κατά πρόςωπον, και λάβθ καιρόν απολογίασ περί του εγκλιματοσ» (Πράξεισ 25:14-17).
Αυτόσ ιταν ο Ρωμαϊκόσ νόμοσ, ςωςτόσ και δίκαιοσ. Και ο Φιςτοσ ιταν άνκρωποσ ο οποίοσ πραγματικά ςεβόταν το νόμο και τθ δικαιοςφνθ. Κα ζπρεπε λοιπόν και ο Πιλάτοσ να δϊςει χρόνο ςτον Λθςοφ να απολογθκεί.
Εδϊ όμωσ βλζπουμε ότι ο Κφριόσ μασ μόλισ μζςα ςε οκτϊ ϊρεσ, δικάςτθκε και καταδικάςτθκε. Σον πιγαιναν πζρα-δϊκε. Από τον Άννα, πρϊθν αρχιερζα, ςτον νυν αρχιερζα τον Καϊάφα και μετά ςτον Πιλάτο. Ο Πιλάτοσ ςτθν αρχι τον ζςτειλε ςτον Θρϊδθ, τον θγεμόνα τθσ Γαλιλαίασ. Ο Θρϊδθσ αφοφ τον ενζπαιξε τον επζςτρεψε πάλι ςτον Πιλάτο, δζςμιο. ΢το ςθμείο αυτό ο Ευαγγελιςτισ Λωάννθσ, μασ καταγράφει τον παραπάνω αποκαλυπτικό διάλογο μεταξφ του Λθςοφ και του Πιλάτου. Και είναι πολφ χαρακτθριςτικό ότι όλοι είναι ενωμζνοι εναντίον του Κυρίου. «Παρεςτάκθςαν οι βαςιλείσ τθσ γθσ, και οι άρχοντεσ ςυνιχκθςαν ομοφ κατά του Κυρίου και κατά του Χριςτοφ αυτοφ» (Ψαλμόσ 2:2). Σουσ ανκρϊπουσ μπορεί να τουσ χωρίηουν επιφανειακά, πάρα πολλά. Αλλά ςτθ βάςθ, ςτο βακφτερο περιεχόμενο τθσ καρδιάσ τουσ είναι όλοι ενωμζνοι εναντίον του Κεοφ. Βλζπουμε τόςα αντιφατικά