Κατεβάστε το άρθρο ως αρχείο PDF κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:
|
Η πρακτική θεολογία λέει ότι η φροντίδα, η θυσία και η κοινότητα είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο ποτέ άλλοτε.
(του Lyman Stone)
Ο σύγχρονος κόσμος ξαφνικά ξανασυστήθηκε με τον παλαιότερο σύντροφο στο ταξίδι της ανθρώπινης ιστορίας: τον υπαρξιακό φόβο και τον φόβο του αναπόφευκτου, ανεξιχνίαστου θανάτου. Κανένα εμβόλιο ή αντιβιοτικό δεν θα μας σώσει προς το παρόν. Επειδή αυτή η εμπειρία ξενίζει τους σύγχρονους ανθρώπους, είμαστε, σε γενικές γραμμές, ψυχολογικά και πολιτισμικά ανεπαρκείς για την τωρινή πανδημία του κορωνοϊού.
Για να βρούμε τα ηθικά αποθέματα για να αντιμετωπίσουμε τον COVID-19, τόσο το πιθανό θανατικό όσο και τον φόβο που προκαλεί και βλάπτει τις κοινότητές μας, πρέπει να δούμε τις λύσεις που χτίστηκαν στο παρελθόν. Για μένα, αυτό σημαίνει εξέταση του πώς οι άνθρωποι της δικής μου παράδοσης, οι Χριστιανοί, και ειδικά οι Λουθηρανοί, χειρίστηκαν τις επιδημίες του παρελθόντος. Και ενώ οι άνθρωποι όλων των θρησκειών αλλά και οι άθεοι έρχονται αντιμέτωποι με την ασθένεια, η ξεχωριστή προσέγγιση απέναντι στις πανδημίες που έχουν υιοθετήσει οι Χριστιανοί στην πάροδο του χρόνου αξίζει να βγει στο φως.
Η χριστιανική απάντηση στις επιδημίες αρχίζει με μερικές από τις πιο διάσημες διδασκαλίες του Ιησού: “Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τούς συμπεριφέρεστε κι εσείς”, “Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου”, “Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη, από κείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του”. Θέτοντάς το απλά, η Χριστιανική ηθική στην εποχή του λοιμού θεωρεί ότι η δική μας ζωή πρέπει πάντα να θεωρείται λιγότερο σημαντική από τη ζωή του γείτονά μας.
Κατά τη διάρκεια λοιμών στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Χριστιανοί άφησαν όνομα. Οι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι ο φοβερός λοιμός του 2ου αιώνα (Antonine Plague), ο οποίος πιθανών θανάτωσε το ένα τέταρτο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οδήγησε στην εξάπλωση του Χριστιανισμού, καθώς οι Χριστιανοί φρόντιζαν τους αρρώστους και πρόσφεραν ένα πνευματικό μοντέλο στο οποίο οι λοιμοί δεν προέρχονταν από θυμωμένες και ιδιότροπες θεότητες, αλλά ήταν προϊόν μιας αποστατημένης Δημιουργίας ενάντια στον Θεό της αγάπης.
Όμως, η πιο γνωστή επιδημία είναι ο Λοιμός του Κυπριανού, που πήρε το όνομα ενός επισκόπου ο οποίος έδωσε μια ισχυρή περιγραφή αυτής της ασθένειας στα κηρύγματά του. Πιθανών ήταν μια ασθένεια που σχετίζεται με τον Έμπολα(Ebola), ο Λοιμός του Κυπριανού βοήθησε να ξεκινήσει η κρίση του Ρωμαϊκού κόσμου τον 3ο Αιώνα. Αλλά έκανε και κάτι άλλο: πυροδότησε την εκρηκτική άνοδο του Χριστιανισμού. Τα κηρύγματα του Κυπριανού πρότρεπαν στους Χριστιανούς να μην θρηνούν για τα θύματα της πανδημίας (που είναι στον ουρανό), αλλά να διπλασιάσουν τις προσπάθειες για τη φροντίδα των ζωντανών. Ο επίσκοπος και φίλος του Διονύσιος περιέγραψε πώς οι Χριστιανοί, “Αψηφώντας τον κίνδυνο… ανέλαβαν τους αρρώστους, φροντίζοντας για της κάθε τους ανάγκη”.
Δεν ήταν μόνο οι Χριστιανοί που θεώρησαν αξιοσημείωτη αυτή την αντίδραση των Χριστιανών στην πανδημία. Έναν αιώνα αργότερα, ο παγανιστής αυτοκράτορας Ιουλιανός θα αναφερόταν με πικρία για το πώς “οι Γαλιλαίοi” φροντίζονταν ακόμα και για τους μη Χριστιανούς αρρώστους, και ο ιστορικός της εκκλησίαστικής ιστορίας Pontianus αφηγείται πώς οι Χριστιανοί διασφάλιζαν ότι «το καλό γίνεται προς όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο στους πιστούς». Ο κοινωνιολόγος Rodney Stark ισχυρίζεται ότι τα ποσοστά θνησιμότητας στις πόλεις με χριστιανικές κοινότητες ήταν στο ήμισυ αυτών των άλλων πόλεων.
Αυτή η συνήθεια της ανιδιοτελής φροντίδας των άλλων, έκανε την εμφάνισή της ξανά και ξανά μέσα στην ιστορία. Το 1527, όταν η Βουβωνική Πανώλη χτύπησε το Wittenberg, ο Μαρτίνος Λούθηρος αρνήθηκε να φύγει από την πόλη όπως του έλεγαν και να προστατευθεί. Προτίμησε να παραμείνει και υπηρετήσει τους άρρωστους. Η άρνηση του να φύγει κόστισε τη ζωή της κόρης του Ελισάβετ. Αλλά, έθεσε το δίλημμα, “Εαν οι Χριστιανοί πρέπει να το σκάνε σε περίπτωση λοιμού”. Ο Λούθηρος παρέχει μια σαφή ερμηνεία της χριστιανικής αντίδρασης στην επιδημία: “Πεθαίνουμε στις θέσεις μας. Οι χριστιανοί γιατροί δεν μπορούν να εγκαταλείπουν τα νοσοκομεία τους, οι χριστιανοί κυβερνήτες δεν μπορούν να εγκαταλείπουν τις περιοχές τους, οι χριστιανοί πάστορες δεν μπορούν να εγκαταλείπουν τις εκκλησίες τους. Ο λοιμός δεν μας απαλλάσσει από τα καθήκοντά μας: Τα μετατρέπει σε σταυρούς, στους οποίους πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε”.
Για τους χριστιανούς, είναι καλύτερο να πεθάνουμε υπηρετώντας τον πλησίον μας παρά να κρυβόμαστε, νιώθοντας ασφαλείς, πίσω από ένα σωρό μάσκες που ποτέ δεν θα προλάβουμε να χρησιμοποιήσουμε. Και αν φροντίζουμε ο ένας για τον άλλον, εάν μοιραστούμε τις μάσκες και τα σαπούνια χεριών και τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα, αν είμαστε "φύλακες του αδερφού μας", θα μπορούσαμε ίσως να μειώσουμε και τον αριθμό των νεκρών επίσης.
Για τους σύγχρονους ανθρώπους που είναι γνώστες της θεωρίας για τα μικρόβια και τις νόσους, αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο ανόητο. Η φροντίδα των άρρωστων ακούγεται ωραία, αλλά είναι πιθανό να μολύνει άλλους στην προσπάθεια να σώσουν ζωές. Σε ένα άκρως επαγγελματικό ιατρικό περιβάλλον, θα πρέπει πράγματι οι απλοί άνθρωποι να αναλάβουν το βάρος της περίθαλψης;
Εδώ εμφανίζεται ένα δεύτερο στοιχείο της χριστιανικής προσέγγισης: αυστηροί κανόνες κατά της αυτοκτονίας και του αυτοτραυματισμού. Τα σώματά μας είναι δώρα από τον Θεό και πρέπει να προστατεύονται. Ή, όπως λέει ο Λούθηρος στο δοκίμιό του για αυτό το θέμα, δεν πρέπει να «πειράζουμε τον Θεό». Η κατήχηση που έγραψε ο Λούθηρος για τη διδασκαλία των χριστιανών εξηγεί την Πέμπτη Εντολή («Ου φονεύσεις») λέγοντας ότι αυτή σημαίνει στην πραγματικότητα ότι δεν πρέπει ποτέ να βάζουμε σε κίνδυνο τους άλλους με την αμέλεια ή την απερισκεψία μας. Το δοκίμιο του Λούθηρου ενθαρρύνει τους πιστούς να υπακούσουν σε εντολές καραντίνας, να απολυμάνουν τα σπίτια τους και να λάβουν προφυλάξεις για να αποφύγουν τη διάδοση της ασθένειας.
Το χριστιανικό κίνητρο για την υγιεινή και την απολύμανση δεν προκύπτει από την αυτοσυντήρηση, αλλά σε μια ηθική υπηρεσίας προς τον γείτονά μας. Θέλουμε να φροντίσουμε τους ασθενείς αλλά πρώτα και κύρια να μην μολυνθούν οι υγιείς. Οι πρώτοι Χριστιανοί δημιούργησαν τα πρώτα νοσοκομεία στην Ευρώπη ως χώρους υγιεινής για να παρέχουν φροντίδα σε περιόδους λοιμών, επειδή κατανοούσαν ότι η αμέλεια η οποία μεταδίδει την ασθένεια περαιτέρω ήταν, στην πραγματικότητα, δολοφονία.
Επειδή οι θρησκευτικές δομές στη Νότια Κορέα, τη Σιγκαπούρη, το Ιράν, το Χονγκ Κονγκ και ακόμη και την Ουάσινγκτον, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επίθεσης για την μετάδοση του κορωνοϊού, αξίζει να θυμηθούμε αυτή την εντολή. Με βάση αυτή την ανησυχία μου, έχω ετοιμάσει ένα εγχειρίδιο για τις εκκλησίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να θωρακίσουν τις συγκεντρώσεις τους για τη μείωση της μετάδοσης του κορωνοϊού, με οδηγίες σταλμένες από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων και τις εμπειρίες μου ως ιεραπόστολος στο Χονγκ Κονγκ. Η πρώτη θυσία που πρέπει να κάνουν οι χριστιανοί για να υπηρετήσουν τον γείτονά τους είναι η άνεση, καθώς με ενθουσιασμό συμμετέχουν σε σκληρά μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και καραντίνας.
Αυτή η ταπεινή φροντίδα για τους άλλους είναι μια ισχυρή δύναμη. Την έχω δει στην πράξη δουλεύοντας με τους γείτονές μου στο Χονγκ Κονγκ, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους. Οι πανταχού παρούσες χειρουργικές μάσκες μπορεί στην πραγματικότητα να μην αποτρέψουν τη μόλυνση, αλλά χρησιμεύουν ως ορατή υπενθύμιση ότι προσέχουμε όλοι την πλάτη του άλλου. Όταν η διαδικασία για την απολύμανση σταματήσει να είναι για να σώσει τον εαυτούλη μας και αρχίζει να γίνεται σαν έκφραση αγάπης για τον γείτονά μας, γίνεται όχι απλώς σωτήρια μιας ζωής αλλά σωτηρία μιας ψυχής.
Αυτό με φέρνει σε ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα στοιχεία της ιστορικής ηθικής των Χριστιανών απέναντι στους λοιμούς: Δεν ακυρώνουμε την εκκλησία. Το όλο κίνητρο της προσωπικής θυσίας για τη φροντίδα των άλλων και άλλα μέτρα για τη μείωση της μόλυνσης, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας κοινότητας στην οποία έχουμε όλοι ατομική ευθύνη. Ακόμα και όταν λαμβάνουμε την θεία κοινωνία από ξεχωριστά σκεύη και ποτηράκια για να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο, όταν σταματάμε τις χειραψίες ή να αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον και καθόμαστε σε απόσταση μεταξύ μας, εξακολουθούμε να έχουμε κοινωνία.
Κάποιοι παρατηρητές θα το δουν αυτό ως ένα είδος φανατισμού: οι Χριστιανοί έχουν τόση εμμονή με την εκκλησία που θα διακινδυνεύσουν την διασπορά της επιδημίας μόνο και μόνο για να δώσουν το παρόν.
Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο κορωνοϊός αφήνει πάνω από το 95 τοις εκατό των θυμάτων του να αναπνέουν ακόμα. Αλλά αφήνει ουσιαστικά κάθε μέλος της κοινωνίας φοβισμένο, ανήσυχο, απομονωμένο, μόνο και να αναρωτιέται τελικά αν κάποιος θα παρατηρήσει την απουσία τους αν τελικά “φύγει”. Σε μια ολοένα και πιο ατομικιστική κοινωνία, ο κορωνοϊός θα μπορούσε να μεταλλαχθεί γρήγορα σε μια επιδημία απελπισίας. Οι άνθρωποι που πάνε στις εκκλησίες χρησιμεύουν ως ένα κοινωνικό κάλεσμα, ειδικά για τους ηλικιωμένους. Αυτοί που δεν έρχονται πρέπει να ρωτάμε τι κάνουν μέσα στην εβδομάδα. Αποκομμένοι από την δουλειά, το σχολείο, τις κοινωνικές συγκεντρώσεις, τα σπόρ και τα χόμπυ, αλλά ακόμη και τον έξω κόσμο, οι άνθρωποι δεν πάνε καλά. Χρειαζόμαστε την ηθική και διανοητική υποστήριξη των κοινοτήτων για να είμαστε οι αξιοπρεπείς άνθρωποι που όλοι επιθυμούμε να είμαστε.
Η Χριστιανική επιλογή να υπερασπιστεί την εβδομαδιαία εκκλησιαστική συγκέντρωση δεν είναι, λοιπόν, ένα καπρίτσιο. Είναι μια ξεκάθαρη και ορθολογική επιλογή για την εξισορρόπηση των συμβιβασμών. Παραλείπουμε άλλες δραστηριότητες και προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο καθαροί έτσι ώστε να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε με τον ουσιαστικό σκοπό, να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Χωρίς αυτή την ηθική υποστήριξη, όπως οι πολίτες του Γουχάν, στην Κίνα, μπορούν να επιβεβαιώσουν - και ίσως σύντομα οι Ιταλοί - η ζωή μπορεί γρήγορα να γίνει ανυπόφορη. Ακόμη και οι μη χριστιανοί που αποφεύγουν την εκκλησία μπορούν να εκτιμήσουν την αναγκαιότητα διατήρησης μιας κοινότητας αμοιβαίας φροντίδας και υποστήριξης.
Να είστε πρόθυμοι να θυσιαστείτε για τους άλλους, ακόμη και με κόστος την ίδιας σας τη ζωή. Υιοθετήστε μια σχολαστική υγιεινή ρουτίνα για να αποφύγετε τη μόλυνση άλλων. Διατηρήστε την επικοινωνία μέσα σε μια ανθρώπινη κοινότητα που μπορεί να φροντίσει το μυαλό και την ψυχή σας. Αυτές είναι οι οδηγίες που έχουν προστατεύσει τους Χριστιανούς σε αμέτρητους λοιμούς για χιλιετίες. Καθώς ο κόσμος ξαφνικά ξυπνά και συνειδητοποιεί ότι η εποχή των επιδημιών δεν έχει τελειώσει, αυτές οι αρχαίες ιδέες εξακολουθούν να έχουν σύγχρονη σημασία.
Μετάφραση απόδοση από το Αγγλικό
Χριστίνα Σεϊμένη – Σοφία Ραπτοπούλου
Πηγή
link: https://foreignpolicy.com/2020/03/13/christianity-epidemics-2000-years-should-i-still-go-to-church-coronavirus
(του Lyman Stone)
Ο σύγχρονος κόσμος ξαφνικά ξανασυστήθηκε με τον παλαιότερο σύντροφο στο ταξίδι της ανθρώπινης ιστορίας: τον υπαρξιακό φόβο και τον φόβο του αναπόφευκτου, ανεξιχνίαστου θανάτου. Κανένα εμβόλιο ή αντιβιοτικό δεν θα μας σώσει προς το παρόν. Επειδή αυτή η εμπειρία ξενίζει τους σύγχρονους ανθρώπους, είμαστε, σε γενικές γραμμές, ψυχολογικά και πολιτισμικά ανεπαρκείς για την τωρινή πανδημία του κορωνοϊού.
Για να βρούμε τα ηθικά αποθέματα για να αντιμετωπίσουμε τον COVID-19, τόσο το πιθανό θανατικό όσο και τον φόβο που προκαλεί και βλάπτει τις κοινότητές μας, πρέπει να δούμε τις λύσεις που χτίστηκαν στο παρελθόν. Για μένα, αυτό σημαίνει εξέταση του πώς οι άνθρωποι της δικής μου παράδοσης, οι Χριστιανοί, και ειδικά οι Λουθηρανοί, χειρίστηκαν τις επιδημίες του παρελθόντος. Και ενώ οι άνθρωποι όλων των θρησκειών αλλά και οι άθεοι έρχονται αντιμέτωποι με την ασθένεια, η ξεχωριστή προσέγγιση απέναντι στις πανδημίες που έχουν υιοθετήσει οι Χριστιανοί στην πάροδο του χρόνου αξίζει να βγει στο φως.
Η χριστιανική απάντηση στις επιδημίες αρχίζει με μερικές από τις πιο διάσημες διδασκαλίες του Ιησού: “Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τούς συμπεριφέρεστε κι εσείς”, “Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου”, “Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη, από κείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του”. Θέτοντάς το απλά, η Χριστιανική ηθική στην εποχή του λοιμού θεωρεί ότι η δική μας ζωή πρέπει πάντα να θεωρείται λιγότερο σημαντική από τη ζωή του γείτονά μας.
Κατά τη διάρκεια λοιμών στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Χριστιανοί άφησαν όνομα. Οι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι ο φοβερός λοιμός του 2ου αιώνα (Antonine Plague), ο οποίος πιθανών θανάτωσε το ένα τέταρτο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οδήγησε στην εξάπλωση του Χριστιανισμού, καθώς οι Χριστιανοί φρόντιζαν τους αρρώστους και πρόσφεραν ένα πνευματικό μοντέλο στο οποίο οι λοιμοί δεν προέρχονταν από θυμωμένες και ιδιότροπες θεότητες, αλλά ήταν προϊόν μιας αποστατημένης Δημιουργίας ενάντια στον Θεό της αγάπης.
Όμως, η πιο γνωστή επιδημία είναι ο Λοιμός του Κυπριανού, που πήρε το όνομα ενός επισκόπου ο οποίος έδωσε μια ισχυρή περιγραφή αυτής της ασθένειας στα κηρύγματά του. Πιθανών ήταν μια ασθένεια που σχετίζεται με τον Έμπολα(Ebola), ο Λοιμός του Κυπριανού βοήθησε να ξεκινήσει η κρίση του Ρωμαϊκού κόσμου τον 3ο Αιώνα. Αλλά έκανε και κάτι άλλο: πυροδότησε την εκρηκτική άνοδο του Χριστιανισμού. Τα κηρύγματα του Κυπριανού πρότρεπαν στους Χριστιανούς να μην θρηνούν για τα θύματα της πανδημίας (που είναι στον ουρανό), αλλά να διπλασιάσουν τις προσπάθειες για τη φροντίδα των ζωντανών. Ο επίσκοπος και φίλος του Διονύσιος περιέγραψε πώς οι Χριστιανοί, “Αψηφώντας τον κίνδυνο… ανέλαβαν τους αρρώστους, φροντίζοντας για της κάθε τους ανάγκη”.
Δεν ήταν μόνο οι Χριστιανοί που θεώρησαν αξιοσημείωτη αυτή την αντίδραση των Χριστιανών στην πανδημία. Έναν αιώνα αργότερα, ο παγανιστής αυτοκράτορας Ιουλιανός θα αναφερόταν με πικρία για το πώς “οι Γαλιλαίοi” φροντίζονταν ακόμα και για τους μη Χριστιανούς αρρώστους, και ο ιστορικός της εκκλησίαστικής ιστορίας Pontianus αφηγείται πώς οι Χριστιανοί διασφάλιζαν ότι «το καλό γίνεται προς όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο στους πιστούς». Ο κοινωνιολόγος Rodney Stark ισχυρίζεται ότι τα ποσοστά θνησιμότητας στις πόλεις με χριστιανικές κοινότητες ήταν στο ήμισυ αυτών των άλλων πόλεων.
Αυτή η συνήθεια της ανιδιοτελής φροντίδας των άλλων, έκανε την εμφάνισή της ξανά και ξανά μέσα στην ιστορία. Το 1527, όταν η Βουβωνική Πανώλη χτύπησε το Wittenberg, ο Μαρτίνος Λούθηρος αρνήθηκε να φύγει από την πόλη όπως του έλεγαν και να προστατευθεί. Προτίμησε να παραμείνει και υπηρετήσει τους άρρωστους. Η άρνηση του να φύγει κόστισε τη ζωή της κόρης του Ελισάβετ. Αλλά, έθεσε το δίλημμα, “Εαν οι Χριστιανοί πρέπει να το σκάνε σε περίπτωση λοιμού”. Ο Λούθηρος παρέχει μια σαφή ερμηνεία της χριστιανικής αντίδρασης στην επιδημία: “Πεθαίνουμε στις θέσεις μας. Οι χριστιανοί γιατροί δεν μπορούν να εγκαταλείπουν τα νοσοκομεία τους, οι χριστιανοί κυβερνήτες δεν μπορούν να εγκαταλείπουν τις περιοχές τους, οι χριστιανοί πάστορες δεν μπορούν να εγκαταλείπουν τις εκκλησίες τους. Ο λοιμός δεν μας απαλλάσσει από τα καθήκοντά μας: Τα μετατρέπει σε σταυρούς, στους οποίους πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε”.
Για τους χριστιανούς, είναι καλύτερο να πεθάνουμε υπηρετώντας τον πλησίον μας παρά να κρυβόμαστε, νιώθοντας ασφαλείς, πίσω από ένα σωρό μάσκες που ποτέ δεν θα προλάβουμε να χρησιμοποιήσουμε. Και αν φροντίζουμε ο ένας για τον άλλον, εάν μοιραστούμε τις μάσκες και τα σαπούνια χεριών και τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα, αν είμαστε "φύλακες του αδερφού μας", θα μπορούσαμε ίσως να μειώσουμε και τον αριθμό των νεκρών επίσης.
Για τους σύγχρονους ανθρώπους που είναι γνώστες της θεωρίας για τα μικρόβια και τις νόσους, αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο ανόητο. Η φροντίδα των άρρωστων ακούγεται ωραία, αλλά είναι πιθανό να μολύνει άλλους στην προσπάθεια να σώσουν ζωές. Σε ένα άκρως επαγγελματικό ιατρικό περιβάλλον, θα πρέπει πράγματι οι απλοί άνθρωποι να αναλάβουν το βάρος της περίθαλψης;
Εδώ εμφανίζεται ένα δεύτερο στοιχείο της χριστιανικής προσέγγισης: αυστηροί κανόνες κατά της αυτοκτονίας και του αυτοτραυματισμού. Τα σώματά μας είναι δώρα από τον Θεό και πρέπει να προστατεύονται. Ή, όπως λέει ο Λούθηρος στο δοκίμιό του για αυτό το θέμα, δεν πρέπει να «πειράζουμε τον Θεό». Η κατήχηση που έγραψε ο Λούθηρος για τη διδασκαλία των χριστιανών εξηγεί την Πέμπτη Εντολή («Ου φονεύσεις») λέγοντας ότι αυτή σημαίνει στην πραγματικότητα ότι δεν πρέπει ποτέ να βάζουμε σε κίνδυνο τους άλλους με την αμέλεια ή την απερισκεψία μας. Το δοκίμιο του Λούθηρου ενθαρρύνει τους πιστούς να υπακούσουν σε εντολές καραντίνας, να απολυμάνουν τα σπίτια τους και να λάβουν προφυλάξεις για να αποφύγουν τη διάδοση της ασθένειας.
Το χριστιανικό κίνητρο για την υγιεινή και την απολύμανση δεν προκύπτει από την αυτοσυντήρηση, αλλά σε μια ηθική υπηρεσίας προς τον γείτονά μας. Θέλουμε να φροντίσουμε τους ασθενείς αλλά πρώτα και κύρια να μην μολυνθούν οι υγιείς. Οι πρώτοι Χριστιανοί δημιούργησαν τα πρώτα νοσοκομεία στην Ευρώπη ως χώρους υγιεινής για να παρέχουν φροντίδα σε περιόδους λοιμών, επειδή κατανοούσαν ότι η αμέλεια η οποία μεταδίδει την ασθένεια περαιτέρω ήταν, στην πραγματικότητα, δολοφονία.
Επειδή οι θρησκευτικές δομές στη Νότια Κορέα, τη Σιγκαπούρη, το Ιράν, το Χονγκ Κονγκ και ακόμη και την Ουάσινγκτον, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επίθεσης για την μετάδοση του κορωνοϊού, αξίζει να θυμηθούμε αυτή την εντολή. Με βάση αυτή την ανησυχία μου, έχω ετοιμάσει ένα εγχειρίδιο για τις εκκλησίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να θωρακίσουν τις συγκεντρώσεις τους για τη μείωση της μετάδοσης του κορωνοϊού, με οδηγίες σταλμένες από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων και τις εμπειρίες μου ως ιεραπόστολος στο Χονγκ Κονγκ. Η πρώτη θυσία που πρέπει να κάνουν οι χριστιανοί για να υπηρετήσουν τον γείτονά τους είναι η άνεση, καθώς με ενθουσιασμό συμμετέχουν σε σκληρά μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και καραντίνας.
Αυτή η ταπεινή φροντίδα για τους άλλους είναι μια ισχυρή δύναμη. Την έχω δει στην πράξη δουλεύοντας με τους γείτονές μου στο Χονγκ Κονγκ, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους. Οι πανταχού παρούσες χειρουργικές μάσκες μπορεί στην πραγματικότητα να μην αποτρέψουν τη μόλυνση, αλλά χρησιμεύουν ως ορατή υπενθύμιση ότι προσέχουμε όλοι την πλάτη του άλλου. Όταν η διαδικασία για την απολύμανση σταματήσει να είναι για να σώσει τον εαυτούλη μας και αρχίζει να γίνεται σαν έκφραση αγάπης για τον γείτονά μας, γίνεται όχι απλώς σωτήρια μιας ζωής αλλά σωτηρία μιας ψυχής.
Αυτό με φέρνει σε ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα στοιχεία της ιστορικής ηθικής των Χριστιανών απέναντι στους λοιμούς: Δεν ακυρώνουμε την εκκλησία. Το όλο κίνητρο της προσωπικής θυσίας για τη φροντίδα των άλλων και άλλα μέτρα για τη μείωση της μόλυνσης, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας κοινότητας στην οποία έχουμε όλοι ατομική ευθύνη. Ακόμα και όταν λαμβάνουμε την θεία κοινωνία από ξεχωριστά σκεύη και ποτηράκια για να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο, όταν σταματάμε τις χειραψίες ή να αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον και καθόμαστε σε απόσταση μεταξύ μας, εξακολουθούμε να έχουμε κοινωνία.
Κάποιοι παρατηρητές θα το δουν αυτό ως ένα είδος φανατισμού: οι Χριστιανοί έχουν τόση εμμονή με την εκκλησία που θα διακινδυνεύσουν την διασπορά της επιδημίας μόνο και μόνο για να δώσουν το παρόν.
Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο κορωνοϊός αφήνει πάνω από το 95 τοις εκατό των θυμάτων του να αναπνέουν ακόμα. Αλλά αφήνει ουσιαστικά κάθε μέλος της κοινωνίας φοβισμένο, ανήσυχο, απομονωμένο, μόνο και να αναρωτιέται τελικά αν κάποιος θα παρατηρήσει την απουσία τους αν τελικά “φύγει”. Σε μια ολοένα και πιο ατομικιστική κοινωνία, ο κορωνοϊός θα μπορούσε να μεταλλαχθεί γρήγορα σε μια επιδημία απελπισίας. Οι άνθρωποι που πάνε στις εκκλησίες χρησιμεύουν ως ένα κοινωνικό κάλεσμα, ειδικά για τους ηλικιωμένους. Αυτοί που δεν έρχονται πρέπει να ρωτάμε τι κάνουν μέσα στην εβδομάδα. Αποκομμένοι από την δουλειά, το σχολείο, τις κοινωνικές συγκεντρώσεις, τα σπόρ και τα χόμπυ, αλλά ακόμη και τον έξω κόσμο, οι άνθρωποι δεν πάνε καλά. Χρειαζόμαστε την ηθική και διανοητική υποστήριξη των κοινοτήτων για να είμαστε οι αξιοπρεπείς άνθρωποι που όλοι επιθυμούμε να είμαστε.
Η Χριστιανική επιλογή να υπερασπιστεί την εβδομαδιαία εκκλησιαστική συγκέντρωση δεν είναι, λοιπόν, ένα καπρίτσιο. Είναι μια ξεκάθαρη και ορθολογική επιλογή για την εξισορρόπηση των συμβιβασμών. Παραλείπουμε άλλες δραστηριότητες και προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο καθαροί έτσι ώστε να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε με τον ουσιαστικό σκοπό, να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Χωρίς αυτή την ηθική υποστήριξη, όπως οι πολίτες του Γουχάν, στην Κίνα, μπορούν να επιβεβαιώσουν - και ίσως σύντομα οι Ιταλοί - η ζωή μπορεί γρήγορα να γίνει ανυπόφορη. Ακόμη και οι μη χριστιανοί που αποφεύγουν την εκκλησία μπορούν να εκτιμήσουν την αναγκαιότητα διατήρησης μιας κοινότητας αμοιβαίας φροντίδας και υποστήριξης.
Να είστε πρόθυμοι να θυσιαστείτε για τους άλλους, ακόμη και με κόστος την ίδιας σας τη ζωή. Υιοθετήστε μια σχολαστική υγιεινή ρουτίνα για να αποφύγετε τη μόλυνση άλλων. Διατηρήστε την επικοινωνία μέσα σε μια ανθρώπινη κοινότητα που μπορεί να φροντίσει το μυαλό και την ψυχή σας. Αυτές είναι οι οδηγίες που έχουν προστατεύσει τους Χριστιανούς σε αμέτρητους λοιμούς για χιλιετίες. Καθώς ο κόσμος ξαφνικά ξυπνά και συνειδητοποιεί ότι η εποχή των επιδημιών δεν έχει τελειώσει, αυτές οι αρχαίες ιδέες εξακολουθούν να έχουν σύγχρονη σημασία.
Μετάφραση απόδοση από το Αγγλικό
Χριστίνα Σεϊμένη – Σοφία Ραπτοπούλου
Πηγή
link: https://foreignpolicy.com/2020/03/13/christianity-epidemics-2000-years-should-i-still-go-to-church-coronavirus